روزه داری امام کاظم
روزه نقش مهم در تعالی روحی و فاصله گرفتن از وابستگیها و خواهشهای نفسانی دارد. روزهداری با خودداری از خواهشهای نفسانی، پیروزی فطرت پاک انسان را بر طبیعت خشن و زیادهطلب خویش همراه دارد. روزهداری در نبرد سنگین فطرت و طبیعت انسانی به چیره شدن فطرت بر طبیعت کمک مینماید. روزهداری با کنترل خواهشهای نفسانی، تعادل روحی و روانی در انسان ایجاد مینماید. به همین خاطر یک دوازدهم ایام سال را خدای سبحان برای بهره وری از ثمرات روزهداری لازم و واجب نموده است.
لیکن به لحاظ نقش مهم و محوری روزه در خودسازی انسان، فرزانگان و افراد بلند پایه به این مقدار بسنده نمیکنند، بلکه تلاش میکنند در هر فرصت ممکن از این روش بهره گیرند. رسول الله (ص) نه تنها ماه رمضان بلکه سه روزه هر ماه و نیز شعبان را به طور پیوسته روزهدار بودند. [۱] و نیز در بین ایام سال هماره از این فضیلت بهره میجستند. اینک در روش و سیره امام کاظم (ع) این فضیلت را مشاهده میکنیم که حضرت بیشتر روزها روزهدار، و شبها شب زندهدار بودند، یصوم النهار فی اکثر الایام، یصوم فی النهار و یقوم فی اللیل، و یقع النهار متصدقا و صائما. [۲] «بیشتر روزها روزه بودند. روزها، روزهدار و شبها، شب زندهدار بودند. روزها هماره روزهدار و به امور اجتماعی و اقتصادی دیگران میپرداختند».
—————————————————————————————————————————————–
پی نوشت ها:
[۱] وسائل، ج ۷، ص ۳۶۱، شماره ۱۳۹۲۰٫
[۲] الارشاد، ج ۲، ص ۲۴۰؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۵؛ اعلام الوری، ص ۳۱۱٫
منبع: امام کاظم الگوی زندگی؛ حبیب الله احمدی؛ انتشارات فاطیما چاپ اول ۱۳۸۶٫
برگرفته از کتاب دانشنامه امام کاظم علیه السلام
سجّاد رحیمی مدیسه